istibdat dönemi ne demek?

İstibdat dönemi (1876-1908), Osmanlı İmparatorluğu'nun siyasi hayatında devletin mutlak gücünün padişahın elinde olduğu bir dönemdir. Bu dönemde Tanzimat Reformları ile başlayan modernleşme hareketleri geri plana atılmış, devletin güvenliği için sert önlemler alınmıştır. Sultan II. Abdülhamid, 1876 yılında yürürlüğe koyduğu Kanun-i Esasi ile oluşturulan meclisi kapatarak, tek adam yönetimine geçmiştir. Bu dönemde Osmanlı devleti, Avrupa devletlerinin emperyalist politikaları nedeniyle ekonomik krizler yaşamıştır. Bu koşullar altında Abdülhamid, vatandaşlarının birbirine olan güvensizliğini artırmak amacıyla milliyetçilik akımlarını sıkı bir şekilde kontrol altında tutmuştur. Çok sayıda kişi, devlete karşı gelen herhangi bir faaliyette bulunmaları durumunda hapse atılmış, sürgüne gönderilmiş veya idam edilmiştir. 1908 yılında genç subaylar ve halkın önderleri tarafından gerçekleştirilen İkinci Meşrutiyet Devrimi ile istibdat dönemi son bulmuştur.